profiel

De 9-jarige zoon van Nienke kan eindeloos blijven hangen in iets dat hij wil doen of in iets dat hij juist niet wil. Als moeder reageert zij daarop vanuit wisselende rollen. Tegenwoordig viert de ‘realistische’ rol hoogtij bij Nienke. Ze vindt het jammer dat ze deze niet vaker vervulde toen ze nog voor de klas stond. De blog van Nienke.

‘Wat hij in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont’. Een spreekwoord dat bedacht kan zijn voor onze zoon van 9. De jongen is een levendige en gevoelige dromer. En als hij een droom, een wens of een plan heeft, is hij er niet meer van af te brengen. Een net zo prachtige als ook irritante eigenschap.

Hij kan eindeloos blijven hangen in iets dat hij wil doen of in iets dat hij juist niet wil. Vandaag wilde hij heel graag toch nog bij een vriendje spelen en helemaal niet mee met de hond lopen. Als ik dan niet duidelijk ben of het even nog niet weet, blijft hij daarin hangen. Vanuit mijn ‘geïrriteerde moeder’-rol zie ik dan een drammerig kind dat zeurt en niet ophoudt.

Vanuit mijn ‘gekwetse moeder’-rol zie ik dan een kind dat overal wil zijn behalve bij mij. Vanuit mijn ‘correcte opvoeder’-rol zie ik dan een kind dat meer duidelijkheid nodig heeft. Allemaal rollen van waaruit de mildheid naar mijzelf en mijn zoon ver te zoeken is. Nu mag ik sinds een half jaar af en toe genieten van een andere blik. Bij de School voor Zijnsoriëntatie volgde ik de workshop ouder & kind. Ik zie, door wat ik daarvan meekreeg, mijn zoon of dochter nu vanuit een realistische blik. Ik zie in dit geval hoe enthousiast hij is om bij een vriendje te spelen en hoe logisch het is dat hij niet met de hond wil lopen.

Maar belangrijker nog: ik zie hoe zijn ‘ja’ tegen de vriend en ‘nee’ tegen samen met de hond lopen, niks, maar dan ook helemaal niks met mij te maken hebben. En hoe vaak gebeurt het niet dat ik mijn kinderen hun verhaal in het mijne trek, waardoor ik de gekwetste of geïrriteerde ouder word.

Wat zou het fijn zijn geweest als ik, toen ik nog juf was, vaker door de realistische bril had kunnen kijken. Zodat ik had kunnen zien dat bepaald lastig gedrag niet tegen mij gericht was. Zodat ik had kunnen zien dat Ismaël en Mandy, net als ik, in hun eigen verhaal zaten en daarin net zo aan het klungelen waren als ik.

Wat is het fijn dat ik nu nog veel in klassen mag observeren en samen met de leerkracht naar deze scènes mag kijken. Want het inzicht dat iedereen in zijn eigen verhaal zit en dat ‘t vaak niets met de ander te maken heeft, is een net zo ontmantelende als fijne ontdekking.

Nienke de Vries werkte als coach leerkracht en IB’er in Amsterdam. In Amersfoort werd ze adjunct-directeur en hield ze zich bezig met onderwijsontwikkeling, personeel en het coachen van zij-instromers. Nu is zelfstandig ondernemer en focust ze zich op thema’s als de professionele cultuur en de sociale veiligheid. Ze blogt op haar eigen site Nienke Werkt.

Deel dit artikel

• facebook
• linkedin
• twitter
• stuur via e-mail
• download