profiel

De tweede week van november. De winst van Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezingen hebben docente Frans Anke Niessen deze week het meest beziggehouden. ‘Deze nieuwe ontwikkelingen halen een soort strijdvaardigheid in me naar boven. Het lijkt een donkere kracht die nu één slag heeft gewonnen en die moet worden tegengewerkt. Op mijn eigen bescheiden manier wil ik niet vechten tegen Trump maar vechten voor de verbinding, verwondering en onschuld.’ Haar blog.

Op 9 november vertrek ik middags naar Driebergen voor een Onderwijsavond van Sihame El Kaouakibi. Ze is een jonge vrouw van dertig jaar met een multiculturele achtergrond: Antwerps, Belgisch, Marokkaans. Ze vertelt hoe het Vlaams Belang opkwam in de jaren negentig en hoe er anders naar haar en naar haar broertje werd gekeken. Dit was de aanleiding voor haar om op te staan en zich in te gaan zetten voor de verbinding in dit door verschillen verscheurde land.

Ik voel de inspiratie opborrelen op het moment dat ze vertelt over haar after school programs, Let’s Go Urban, waar jongeren van alle verschillende achtergronden samenkomen. Er is ruimte voor dans, zang, kunst. Het is een plek waar jongeren zichzelf kunnen ontdekken, waar ze kunnen dromen en zichzelf kunnen ontwikkelen. Vanaf het moment dat ze hun eigen weg hebben gevonden worden ze coach voor de nieuwe garde. Door haar verhaal kijk ik ook met andere ogen naar mijn eigen lespraktijk. In hoeverre kunnen mijn leerlingen kiezen en dromen? Is er ruimte binnen school om grenzeloos te denken? Word je in die klas van dertig leerlingen gezien en gesteund als je een goed idee hebt?

De titel van het boek van Sihame zegt al genoeg: Waarom iedereen zegt maar niemand echt gelooft dat jongeren de toekomst zijn. Jonge mensen met alle potentie worden in een systeem gedrukt waar ze vooral homogeen moeten zijn om zo éénzelfde pad te bewandelen. We moeten leren omgaan met verschillen alsof het een beperking is terwijl het juist de verschillen zijn die zorgen voor kracht en balans.

‘Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee.’  – Antoine de Saint-Exupéry

Youssouf en Farik (die dansers die Sihame meegenomen heeft) laten zien wat zij, deze straffe madam, voor elkaar heeft gekregen. Met een pakkende dansact laten zij hier zien wat Sihame heeft opgezet. Ze vertellen hoe ze zich gewaardeerd voelen op de plek waar ze bezig kunnen zijn met hun droom en waar ze niet per se Marokkaans of moslim zijn.

Aan het einde van de avond zit ik vol met nieuwe ideeën. Ik zie dat er werk aan de winkel is en dat er een taak ligt voor jonge mensen zoals ik, de taak om te verbinden. Zo triest als de dag begon, zo energiek eindigt deze dag.

Die avond bereid ik nog een lesje voor mijn havo 4 klas voor. Als docente Frans wil ik ze de volgende dag bewust maken van de maatschappelijke verschuivingen. Vandaag komt Trump aan de macht en morgen misschien Marine Le Pen in Frankrijk. Dit onderwerp brengt me al gauw bij het meest vertaalde Franse boek uit de geschiedenis: Le Petit Prince. In dit sprookje komt een kleine Prins aan het woord die zich afvraagt waarom de volwassen mensen zulke rare dingen doen.

‘Ouders begrijpen nooit iets uit zichzelf en voor kinderen is het vervelend hun altijd weer alles uit te moeten leggen’ – De Kleine Prins

Ik wil mijn leerlingen vooral laten zien dat alle mensen, ongeacht hun geloof of huidskleur, uiteindelijk meer gelijk dan verschillend zijn. Dat het allemaal kinderen, ouders, broertjes en zusjes zijn met dezelfde wens: gezien en gewaardeerd worden.

Deel dit artikel

• facebook
• linkedin
• twitter
• stuur via e-mail
• download