profiel

Linda Wispels schreef een fabel na haar bezoek aan de Onderwijsavond met Hans Boutellier over ‘Waardenvol opvoeden in een improvisatiemaatschappij’. Linda’s fabel betreft een das, egel, bever en een nieuwe dam.

Met een verheven stem sprak de das zijn ongenoegen uit. ‘Het water stroomt al jaren zo, waarom moet jij dat nu ineens veranderen?’ Van achter een stronk keek de bever naar hem op. In zijn ogen zag ik een glinstering en zonder zijn blik van de das af te wenden, hoorde ik hem iets mompelen over een veranderend tijdperk. Nog voordat de bever zijn zin kon vervolgen, maakte de das een wild wegwerpgebaar en keerde zich om. Weg van de bever.

Voorzichtig kwam ik een stukje dichterbij. De bever knaagde onverstoorbaar verder aan een dikke oude schors. In het kabbelende water dat langs ons heen snelde, verscheen iets dat begon te lijken op een dam. Grote takken en stukken stam werkten zich een weg over het water. Mijn ogen zochten die van de bever.

‘Heb jij deze dam gemaakt?’, vroeg ik. De bever knikte en vlocht zonder iets te zeggen een nieuw stuk hout in zijn bouwsel. Ik nam het in me op en ik wist dat het de bever moeite had gekost.

‘Het is toch niet te geloven!’ De egel sloeg zijn handen voor zijn ogen en zette al zijn stekels op. ‘Het is nooit anders gegaan, je hoort er niemand over, en dan moet híj er zo nodig weer aan tornen.’ Met een priemende vinger wees hij in de richting van de bever en zijn zelfgebouwde dam.

‘Ik snap het niet. En ik wíl het niet begrijpen. Er hoort géén dam in deze beek!’
Zonder het antwoord van de bever af te wachten, beende de egel zich een weg terug het bos in.

De bever had het relaas van de egel aangehoord en zat ogenschijnlijk rustig op het begin van de dam.

‘De das en de egel lijken de dam niet te willen’, zei ik voorzichtig. ‘Wat doet dat met jou?’ De bever haalde zijn schouders op keek uit over het water.

‘Weet je wat het is’, begon hij vastberaden, ‘ik geloof in deze dam. Ik geloof dat deze dam de verbinding kan zijn tussen hier en daar. Tussen een oude traditie en hernieuwde waarden. Tussen jouw en mijn gedachtegoed. En zolang ik er in geloof, behoudt het die waarde.’

Heel even keek de bever achterom, naar de dam die hij eigenhandig en met liefde had opgebouwd.

‘Maar de das en de egel’, vervolgde ik, ‘zien zij die waarde ook?;

De bever keek me aan en in zijn donkere kraalogen zag ik de hoop glimmen.
‘De das en de egel maken mij duidelijk waarom het er niet zou moeten zijn. En dat gebruik ik dan weer in hoe het ooit zou moeten worden.’

Even werd ik verward door de woorden van de bever. Hij stond op, schuifelde dichterbij en ontmoette me bij de oever.

‘De das, de egel en ik’, zei hij zacht, ‘wij verhouden ons tot elkaar. We vechten en schermen met hetgeen voor ons het meest belangrijk is, net zolang totdat we een gezamenlijk belang vinden.’

Langzaam begon het in mij te landen.

‘Denk je dat jullie elkaar onderweg ooit zullen vinden?’ vroeg ik.

‘Natuurlijk!’ riep de bever uit. Hij keerde terug naar het water en sprong op de dam. ‘Ik heb toch een brug gebouwd!’

Linda Wispels is basisschoolleerkracht en volgde onlangs het traject Pedagogische Tact.

Deel dit artikel

• facebook
• linkedin
• twitter
• stuur via e-mail
• download