profiel

Esther Mikkers is invalleerkracht en nu aan het werk op een VSO-school. Daar wordt voor kerst niet alleen een brunch georganiseerd, maar ook een heuse disco. Er zijn leerlingen die niet van de dansvloer af te slaan zijn, maar er is ook een groepje zwijgzame kinderen dat toekijkt. Esther laat het er niet bij zitten en stapt op ze af om te vragen of ze willen dansen.

Na een door de leerlingen verzorgde kerstbrunch hebben wij een disco op school (een voortgezet speciaal onderwijsschool). Een meisje met het syndroom van Down uit mijn groep blijft dicht bij mij als de muziek begint en het licht dimt. Ze wijkt niet van mijn zijde en danst met me. Als ik met iemand anders contact maak, stopt ze meteen met dansen en is ze zoekend naar een plek, een houding. Ze is niet bang als ze samen met mij op de dansvloer staat. Ze laat mij zelfs trots de verschillende balletpasjes zien die ze heeft geleerd. Na een halfuurtje durft ze los van mij rond te lopen.

Op een gegeven moment zie ik een rijtje zwijgzame types zitten en vraag ze om de beurt of ze willen dansen. Dit zijn de leerlingen die liever niet opvallen. Extreme verlegenheid, giebelen en wegkijken is het antwoord. Logisch, want normaal zeggen ze ook al bijna niets. In het rijtje zit een jongen uit mijn (inval)klas. Hij is lang, ziet er wat vrouwelijk uit en zegt alleen iets als je hem wat vraagt. Hij kijkt altijd heel lief. ‘Wil jij dansen?’ Stilte. En als ik wegkijk: ‘Nee… Misschien… straks.’ Ik dans met wat anderen en na een tijdje staat hij opeens achter me. Met zijn stille gezicht. Hij heeft gewacht tot ik me omdraai. Hij beweegt een beetje en strekt zijn hand naar voren. Het lijkt erop dat hij wil dat ik die vastpak, dus dat doe ik. Veel van deze leerlingen houden de hand van een volwassene vast als ze dansen. Zoals kleine kinderen met hun ouders. Hij danst voorzichtig twee nummers met me en lacht af en toe. Hij is stil en ziet er gelukkig uit. Daarna voegt hij zich weer bij het rijtje zwijgers.

Wat zijn dit toch een bijzondere jongeren en wat is het een voorrecht om deel te mogen zijn van hun geluksmomentjes. Niet dat ik daar te lang over kan nadenken, want daar is het meisje weer. Ze pakt mijn hand en strekt haar been naar achter in de lucht. Wiebelend zegt ze: ‘Kijk ballet!’

Esther Mikkers is invalleerkracht bij verschillende scholen en besturen.

Deel dit artikel

• facebook
• linkedin
• twitter
• stuur via e-mail
• download